www.ushistoria2010.fora.pl

nestor221

witam ma ktoś może mail do pani dr. Gut??
w tym tygodniu wyślę prace i jak wszystko będzie ok to wstawię jako wzór

Janek Piątkowski

[link widoczny dla zalogowanych] - mail do pani dr.Gut
[link widoczny dla zalogowanych] - jej strona w zakładce pracownicy us.(można tam ściągnąć prezentacje z zasadami sporządzania opisu bibliograficznego)

nestor221

ok dziekowac

Jakub C.

Opracował ktoś może te pytania na zaliczenie??

Kamil Matkowski

Moglby ktos to wrzucic

bondzio

Jestem w trakcie. Mam:
- cele i metody krytyki wewnętrznej źródeł.
- cele i metody krytyki zewnętrznej.
- metodologiczne klasyfikacje źródeł pośrednich, bezpośrednich, adresowanych.
- podział źródeł pisanych.
- nauki pomocnicze historii, bez roli w krytyce źródeł historycznych.

Jak ktoś opracuje, tzn. wrzuci na forum "Instytucje i towarzystw naukowe zajmujące się badaniami w Polsce", oraz " Rola nauk pomocniczych historii w krytyce źródeł historycznych", to będziemy mieli akurat sześć;p To jak?

bondzio

No dawać, dawać, to wrzuce całość. A jak ktoś ma jeszcze "Wiedza poza źródłowa i jej rola w postępowaniu badawczym historyka" oraz "Minimalna charakterystyka przeszłości jako model nadający spójność narracji historycznej" to już w ogóle zajebiście;p

Kamil Matkowski

no chyba nikt nie ma

bondzio

1 Podział źródeł pisanych – zawierające informację utrwaloną za pomocą pisma na papierze, papirusie, skórze, glinianych tabliczkach, monetach czy jakichkolwiek innych nośnikach; wśród źródeł pisanych wyróżnić można:
• historiograficzne (opisowe) – kroniki, roczniki, pamiętniki, wspomnienia, spisy kazań, dzieła literackie.
• narracyjne - pamiętniki, kroniki
• normatywne (dokumentacyjne, aktowe) – powstałe jako dowód czynności prawnej (dokumenty, akta, spisy inwentarza gospodarczego, sprawozdania, protokoły – powstałe na użytek administracji, dokumentacja obrad parlamentu, konstytucje, dekrety)
• epistolarne (wszelkiego rodzaju korespondencja)
• hagiograficzne – żywoty świętych,
• biograficzne – żywoty cesarzy, monarchów,
• epigraficzne – napisy na kamieniach, ścianach budowli historycznych
2 Nauki pomocnicze historii i rola w krytyce źródeł historycznych

Nauki pomocnicze historii (NPH) są odrębnymi naukami, mającymi fundamentalne znaczenie w metodologii badań historycznych. Pozwalają na właściwą ocenę jakości źródła, krytyczny jego rozbiór, oraz konfrontację różnych źródeł. Pozwala ponadto wyjść poza przekaz treści źródła i czerpać dane z wielu czynników pobliskich.

Archeologia – samodzielna nauka badająca materialne pozostałości ludzkich kultur, przedmiotem badania są zarówno kultury prehistoryczne, jak i cywilizacje historyczne.

Archiwistyka – nauka o metodach pracy z archiwami (historyczne i aktualne sposoby gromadzenia, przechowywania, opracowywania i udostępniania danych).

Archiwoznawstwo – nauka o dziejach i zasobach poszczególnych archiwów.

Bibliologia historyczna – nauka o piśmie opublikowanym (manuskrypcie i druku)

Bibliografia – nauka o zapisie bibliograficznym – niezbędna dla katalogowania pozycji książkowych.

Brachygrafia – nauka o skrótach stosowanych w piśmie, w szczególności bardzo istotna dla historyków mediewistów

Chronologia – jedna z podstawowych nauk pomocniczych historii, nauka o sposobach określaniu czasu, czyli systemach datowania (np. kalendarzach).

Demografia historyczna – nauka o populacjach ludzkich, czyli liczbie ludzi w różnych miejscach i w różnych epokach.

Dendrochronologia – nowa nauka z pogranicza biologii, archeologii i meteorologii. Umożliwia datację drewnianego znaleziska archeologicznego na podstawie grubości słojów drewna. Szerokość słoju zależy od czynników meteorologicznych danego roku. Dzięki porównaniu słojów z tego samego obszaru można uzyskać katalog grubości słojów obejmujący wiele wieków. Wówczas można datować datę ścięcia znalezionego drewna z precyzją do pół roku. Jest to jedna z najprecyzyjniejszych metod datacji dla wczesnego średniowiecza i starożytności – precyzyjniejsza od datacji węglem C14.

Dyplomatyka – nauka badająca dokumenty od strony krytyki naukowej, czyli określająca przydatność zachowanych dokumentów do badań historycznych.

Epigrafika – nauka o uwiecznianiu napisów, np. na pomnikach, budynkach, nagrobkach, tablicach pamiątkowych, ale także na sztandarach, szatach liturgicznych.

Falerystyka – nauka o medalach, orderach i innych odznaczeniach.

Genealogia – nauka o stopniach pokrewieństwa osób, rodzin i rodów.

Geografia historyczna – nauka odtwarzająca całość środowiska geograficznego w danym miejscu i epoce, lub ukazująca zmiany chronologicznie zachodzące w danym miejscu – zajmuje się rekonstrukcją ukształtowania powierzchni, środowiska przyrodniczego, kultury, gospodarki (historia gospodarcza) i polityki (polityczna).

Heraldyka – nauka o herbach – rodowych, ale też herbach miast, ziem, instytucji itd.

Kartografia – nauka zajmująca się mapami w historii i metodami ich produkcji.

Kodykologia – nauka pomocnicza mediewistyki i paleografii dotycząca rękopisów zapisanych w kodeksach i księgach sprzed ery druku.

Kryptografia – nauka o odczytywaniu zaszyfrowanych tekstów.

Metrologia - nauka zajmująca się sposobami dokonywania pomiarów oraz zasadami interpretacji uzyskanych wyników.

Numizmatyka – nauka o monetach, ale także innych środkach pieniężnych i papierach wartościowych.

Paleografia – nauka o systemach pisma, głównie sprzed ery druku.

Neografia – chronologiczna kontynuacja paleografii, badająca pismo po odkryciu druku.

Papirologia – nauka o rękopisach zapisanych na papirusie.

Prasoznawstwo – nauka o czasopismach i wydawnictwach periodycznych, obejmująca coraz częściej także inne źródła informacji pochodzenia dziennikarskiego (radio, telewizja, Internet)

Sfragistyka – nauka o pieczęciach.

Weksylologia – nauka o sztandarach, chorągwiach, proporcach itp.

3 Metodologiczne klasyfikacje źródeł pośrednich, bezpośrednich, adresowanych.

Klasyfikacje metodologiczne - metodologiczna funkcja źródła w procesie rekonstrukcji dziejów
Z punktu widzenia pochodzenia zawartych w nich informacji:
• bezpośrednie – zawierają informacje możliwe do uzyskania bez pośrednictwa osób trzecich – można wyróżnić wśród nich tradycję oraz pozostałości.
• pośrednie – relacjonujące przebieg wypadków za czyimś pośrednictwem.
Kolejny podział to:
• źródła adresowane: powstałe z myślą o przekazaniu informacji o przeszłości np. historykowi (mogą one zawierać celowe zniekształcenie prawdy historycznej oraz być przekazem nieświadomie zniekształconym przez osobisty punkt widzenia twórcy źródła)
• źródła nieadresowane: w tym przypadku historyk pojawia się jako wtórny odbiorca i korzysta z informacji otrzymanych od nie historyka np. urzędowe materiały statystyczne, źródła archeologiczne
Źródła pośrednie zawsze mają charakter adresowany. Bezpośrednie mogą być adresowane, jak i nieadresowane.
4 Cele i metody krytyki zewnętrznej źródeł
krytyka zewnętrzna - polega na określeniu czasu, miejsca powstania danego źródła historycznego oraz autora.
Celem jest przede wszystkim ustalenie wiarygodności źródła. Oznacza to konieczność odpowiedzi na pytania:
1. Czy jest to źródło dokumentalne ?
2. Czy dzieło powstało równocześnie z opisywanymi wydarzeniami, czy później?
3. Czy autor źródła widział dane wydarzenie, czy tylko o nim słyszał?
4. Czy autor źródła rozumiał, to co wiedział, czy był świadkiem czegoś dla niego niezrozumiałego?
5. Czy autor był zainteresowany w takim, a nie innym przedstawieniu opisywanego problemu?
Jeśli tak, to co, lub kto mógł wpłynąć na treść relacji i w jaki sposób?
6. Czy był on sympatykiem, czy antagonistą opisywanych wydarzeń?
7. Czy inne relacje na temat tych samych wydarzeń dostarczają nam podobnych, czy innych opisów?
8. Czy autor mógł pisać swobodnie, czy też musiał brać pod uwagę np. cenzurę, nacisk otoczenia itp.?
5 Cele i metody krytyki wewnętrznej źródeł
krytyka wewnętrzna - polega na analizie treści źródła historycznego oraz na zbadaniu wiarygodności autora.

Obejmuje ona ustalenie czasu powstania, autorstwa, autentyczności źródła. Oczywiście, w praktyce szkolnej rzadko występuje analiza źródeł autentycznych, jednak, np.: artykuł wycięty z gazety, bez podania daty i tytułu może postawić ten problem przed uczniem. Przyda się wtedy znajomość krojów pisma, gatunków papieru i układu gazety. Jednak w praktyce najczęściej obejmuje jedynie ustalenie czasu, miejsca powstania i autora tekstu, o ile nie zostało to jasno podane. Problem autentyczności może pojawić się przede wszystkim, gdy prezentowane źródło jest fałszywe. Wtedy należy przedstawić tak twórców prawdziwych, jak i fałszywych.

6 Instytucje i towarzystwa naukowe zajmujące się badaniami w Polsce

Polska Akademia Nauk (PAN) - państwowa instytucja narodowa będąca z jednej strony placówką skupiającą najwybitniejszych polskich uczonych, a z drugiej siecią wspólnie zarządzanych instytutów naukowych, których celem jest prowadzenie badań na najwyższym poziomie. Członkowie noszą tytuły rzeczywistych (dożywotnio).

Polska Akademia Umiejętności (PAU) - naczelna polska instytucja nauki mająca status towarzystwa naukowego ogólnego, korporacja uczonych skupiająca elitę kadry naukowej. Powstała w 1872 r w wyniku przekształcenia Towarzystwa Naukowego Krakowskiego. Odtworzona w 1989 r na podstawie dawnego statusu.
Instytut Pamięci Narodowej (IPN) - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Instytucja naukowa o uprawnieniach śledczych. Instytut powołany został 19 stycznia 1999 roku w celu gromadzenia dokumentów organów bezpieczeństwa państwa, sporządzonych od 22 lipca 1944 do 31 grudnia 1989, ścigania zbrodni komunistycznych i nazistowskich, prowadzenia działalności edukacyjnej.
Instytut Zachodni im. Zygmunta Wojciechowskiego w Poznaniu – jednostka badawczo-rozwojowa, której organem założycielskim jest Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Instytut zajmuje się w interdyscyplinarny sposób szeroko pojętymi stosunkami międzynarodowymi, głównie stosunkami polsko-niemieckimi, ale także polskimi ziemiami zachodnimi (m.in. Wielkopolska, Pomorze, Śląsk), historią, ekonomią i polityką Niemiec oraz procesami integracji europejskiej i kwestiami bezpieczeństwa w strefie euroatlantyckiej. Założony w 1944r.
Towarzystwo historyczno-literackie w Paryżu - polskie stowarzyszenie polityczno-kulturalne działające w latach 1832-1893. Jego prezesem był ks. Adam Jerzy Czartoryski, od 1861 jego syn Władysław Czartoryski. Założone 29 kwietnia 1832 przez grupę emigrantów (m. in. Józef Bem, Teodor Morawski, Ludwik Plater), stawiając sobie za cel zbierać i ogłaszać materiały tyczące się dawnego Królestwa Polskiego, jego obecnego położenia lub pomyślności, a to w widoku zachowania i ożywiania w opinii narodów współczucia, które dla Polski okazywały.
Polskie Towarzystwo Historyczne (PTH) - powszechna organizacja historyków polskich, skupiająca zarówno zawodowych historyków, jak i miłośników historii. Utworzone w 1886 r. we Lwowie z inicjatywy Ksawerego Liskego jako lokalne towarzystwo naukowe. Po 1925 r. stało się towarzystwem ogólnopolskim. PTH organizuje i inicjuje prace badawcze oraz od 1890 r. co 5 lat powszechne zjazdy historyków. Od 1974 roku organizatorem olimpiad i konkursów. Popularyzuje historię powszechną, dzieje Polski i poszczególnych miast oraz regionów.
Towarzystwo Miłośników Historii (TMH) - towarzystwo naukowe skupiające zawodowych historyków i miłośników historii. Utworzone w 1906 r. we Lwowie w celu popierania rozwoju badań historycznych oraz ich krzewienia ze szczególnym uwzględnieniem dziejów polskich. Od 1905 ukazuje się „Przegląd historyczny”.

bondzio

Dostałem maila od dr Gut z listą osób, które zaliczyły Vademecum.

Zaliczyli: Woźniak, Rybczyńska, Smiatacz, Szymecki, Węgielewski, Żach,
Racinowski, Dorosz, Czajkowski, Bocian.

Ocen jednak nie wysłała. Stwierdziła, że nie może.

Kamil Matkowski

bondzio Ty na vademecum uczyles sie z tego tylko, co wrzuciles na forum?